Brand op het centrum
We zijn alweer een tijdje van de radar geweest....Sorry dat we iedereen laten wachten op de spannende verhalen, maar het is hier ontzettend druk. We zijn nog maar met 3 vrijwilligers: Lauri, Erlijne en ik, ook wel de three Dutchies genoemd....Als we niet verlengd hadden alledrie dan was er helemaal niemand. Dit betekent extra werk voor ons en minder tijd om mooie verhalen te schrijven over ons leven hier. Omdat ik mijn column op dierennieuws wel probeer bij te houden stuur ik de link door waar je het verhaal over de brand op kan lezen. Misschien hebben sommige mensen de link al gezien op facebook. Allemaal aparte verhalen wordt een beetje te veel.
Hoop dat het goed gaat met iedereen en laat een berichtje achter! We vinden het altijd leuk om jullie reactie te lezen.
Groetjes en veel liefs
Lauri en Alma
Baby duikers - kwetsbare diertjes deel 2
De baby-duiker drinkt slecht. We moeten het dier daarom goed inwikkelen in een deken. Het kost ons bijna 45 minuten om hem 25-40 ml melk te geven. Het is een afweging: of minder voeren en minder stress of meer voeren en zorgen dat hij genoeg calorieën binnenkrijgt.
Dag 4: het gaat gelukkig redelijk met onze nieuwe vriend. Af en toe wandelt hij rond, eet papaya en zijn temperatuur is normaal. Het geven van de melk blijft echter een lastig punt en zijn vochtpeil is niet voldoende. Hij is echter zo mager dat vocht injecteren onder de huid hem veel pijn doen en stress geven. In de avond proberen we hem te intuberen om zo toch voldoende vocht binnen te krijgen. Helaas lukt het uiteindelijk niet omdat het diertje maar niet wil slikken en de intubatieslangen net niet de juiste structuur en lengte hebben voor dit tere beestje. Dan toch maar een injectie.
Dag 5: In de ochtend neem ik een kijkje bij degene die de verzorging voor de ochtend op zich neemt van de baby-duiker. Het gaat helaas een stuk minder met hem. Hij kan nog staan, maar hij is zeker niet zo stabiel meer zoals de dag ervoor. Ik neem de verzorging over en bespreek met de animal care manager dat wanneer de duiker niet meer kan lopen, we moeten kijken naar andere mogelijkheden. Het is bekend dat wanneer duikers zwak binnenkomen de kans op overleving laag is. Ze hebben een zeer delicaat spijsverteringsstelsel: wanneer er onvoldoende moedermelk in de eerste levensdagen is gegeven, wordt het immuunsysteem onvoldoende opgebouwd. Daarnaast ontwikkelt het verteringsstelsel zich dan niet optimaal. Dit proces omkeren is lastig en het is van belang om op tijd een humane keuze te maken in deze gevallen.
Ik wikkel het kleine dier in een handdoek en druk hem tegen mijn lichaam, zodat hij het warm krijgt. Het diertje voelt slap en het geven van de melk is bijna onmogelijk. Zijn ogen zeggen alles, maar eigenlijk ook niets. Hij valt in mijn armen in slaap en zo zitten we bijna twee uur.
Als hij wakker wordt probeer ik hem nogmaals te voeren, het wil echt niet meer. Hij begint te frummelen in zijn handdoek en begint zijn nek te draaien, dit wordt ook wel ‘sterren kijken’ genoemd. Voorzichtig probeer ik hem te laten staan, maar hij kan totaal niet meer op zijn poten staan. Dit ziet er niet goed uit.
Voor nu laat ik hem met rust en geef aan de animal care manager door wat de situatie is. Hij geeft aan dat dit een verloren zaak is en dat we het dier uit zijn lijden moeten verlossen. Ik til het uitgemergelde lijfje op en het hangt als een lappenpop in mijn armen. De dierenarts komt. Hij kan helaas geen goede ader vinden in de nek om hem te injecteren. Helaas, het moet direct in het hart. Vrijwel direct stopt het diertje met ademen. Het is goed zo.
Helaas zijn alle baby duikers die we deze maand binnen hebben gekregen allemaal overleden. We hebben ze bijgestaan zover we konden, maar deze diertjes meer tijd geven is eigenlijk alleen maar de gemoedstoestand van de mens te sussen. Daar gaat het hier niet om. Gelukkig kan ik persoonlijk goed begrijpen dat een dier ingeslapen moet worden ...sommige vrijwilligers die veel voor de diertjes hebben gezorgd hebben hier iets meer moeite mee....logisch. Samen met de dierenarts hebben we ze moeten laten gaan, ook dit hoort bij de baan.
Baby duikers - kwetsbare diertjes deel 1
Het weesseizoen begint langzaam aan te trekken hier in Malawi. In het centrum zijn er al een aantal wilde vervetapen die jongen hebben gekregen. Dit betekent dat het niet lang meer zal duren voor het centrum volstroomt met jonge dieren die in beslag zijn genomen omdat ze illegaal langs de weg worden verkocht. Of ze worden binnengebracht om andere redenen …
Deze baby-duiker van waarschijnlijk een aantal weken oud heeft assistentie nodig. Dit kunnen lange dagen voor ons betekenen. Eerst moet er een verblijf klaargemaakt worden. Omdat de quarantaine al vrij vol zit en we een andere baby-duiker (Beauty) alleen in de avond binnenplaatsen vanwege de kou, betekent dit dat we creatief moeten zijn.
Eerst maar eens kijken of Beauty en de nieuwe duiker samen kunnen. Al snel wordt duidelijk dat dit niet werkt. De nieuwe duiker blijft proberen te drinken bij Beauty, waardoor zij gestrest raakt. Stress is een bekende factor die meespeelt in het welzijn van duikers, of antilopen in het algemeen. Het zijn zeer gevoelige dieren en te veel stress als deze dieren jong zijn kan absoluut fataal zijn.
Na een aantal injecties vocht en dwangvoeding, lijkt het wat beter te gaan met hem. Zijn ogen leven op en hij loopt een beetje rond in zijn nieuwe verblijf. We besluiten om een lamp voor de nacht op zijn verblijf te plaatsen, zodat hij het niet koud krijgt, en de volgende dag in de vroege ochtend te controleren hoe het met hem gaat.
Na drie dagen intensieve bewaking en verzorging gaat het redelijk met de nieuwe duiker. Hij krijgt om de twee uur melk voeding en hij is gek van papaya. Toch blijft het moeilijk om hem de fles te geven, aangezien hij niet probeert te zuigen. Dit baart ons zorgen, een duiker weet van nature hoe hij moet zuigen aan de tepel van zijn of haar moeder. Toch wil dit dier het niet doen en de oorzaak hiervan is voor de dierenarts niet duidelijk.
Het enige dat we kunnen doen is hem blijven voeden, ook al betekent dit dat de hoeveelheid stress voor dit arme dier kan oplopen aangezien er om de twee uur gevoerd wordt.
enrichment program
Enrichment
07:45 ‘s ochtends, we pakken onze rode map en kijken op het schema: vandaag zijn het de bamboo puzzles voor de primaten en buckets with frozen meat juice voor de carnivoren. We stellen een plan van aanpak op voor deze dag en gaan door naar de 08:00 o’clock staff meeting. Tijdens deze meeting worden de plannen voor de dag besproken en ook wij vertellen onze plannen voor de verrijking van de primates en carnivoren. Alle plannen worden op elkaar afgestemd en hierna begint de werkdag. (tenzij we ‘s ochtends ook al een ochtend feed hebben moeten doen, dan begint de dag al veel vroeger J)
We kijken welke primaten die dag verrijking moeten/mogen hebben, pakken de bamboo puzzles en vullen deze met rijstkorrels en pinda’s. Deze worden uitgedeeld aan de animal caretakers, die de puzzles later op de dag aan de primaten zullen geven. We verzamelen de voorwerpen van de verrijking van de vorige dag en ruimen deze gelijk op in de enrichment room (jaja we hebben zelfs een speciale kamer waar we al de spullen kunnen laten die we maken). Nu is er tijd om de verrijking voor de rest van de week voor te bereiden: het maken van cans with frozen fruits, het naaien van de hessian sacks, bladeren en zaadjes verzamelen, het schoonmaken van flesjes, gaten boren, timmeren, zagen etc. etc. er zijn altijd wel klusjes die gedaan moeten worden. Nu is het 11:30 de meeste apen zullen hun verrijking nu wel gekregen hebben en is het tijd om ze te gaan observeren. Vervolgens na een ochtend veel heen en weer lopen door het centrum in de warme (maar heerlijke) zon is het nu lekker tijd voor een pauze in the garden met de andere vrijwilligers. (jam jam sema….oftewel flauwe troep wat als een baksteen op je maag valt en waar Lauri 3 dagen over doet om te verteren en Alma het gewoon laat staan, want zij denkt na…..)
‘s Middags is het dan tijd om de verrijking voor de carnivoren uit te voeren: frozen meat juice. Dit is gemaakt van het sap dat vrijkomt tijdens het bereiden van de kippen, als een soort ijsje met vleessmaak. We zetten de emmers met bevroren meat juice uit de vriezer en na een half uur komen we terug om het ijs uit de emmers te halen. Dit gaat wat lastiger dan verwacht. Na flink wat hakken en gooien met de emmers vallen de stukken ijs eruit (ok, stiekem krijgen we wat hulp van Soft, een animal care taker die ook wat meer nadenkt). Soms denk je het ijs er bijna uit te kunnen trekken, vervolgens glijdt het ijs uit je handen en schiet het ijs terug in de emmer waardoor het een vlees spetter fontein in our faces wordt (heerlijk verfrissend…). Daarna gaan we naar de carnivoren en gooien de stukken frozen meat juice in de verblijven (als het lukt om het over het hek heen te gooien, soms vliegen stukken eigenlijk een beetje de verkeerde kant op…als je snapt wat we bedoelen.
Voor de apen die tijdelijk in de nacht- en quarantaineverblijven zitten en de carnivoren die solitaire gehuisvest worden is een verrijkingsplan opgesteld. Dit bestaat uit een schema waarin gedurende 2 weken voor iedere dag een vaste verrijking staat aangegeven. Dit schema is recent herschreven en Alma en ik gaan dit schema vier weken lang uitvoeren om te zien welke verrijking wel of niet werkt voor de dieren in het centrum. Naast het bereiden en geven van de verrijking doen we ook observaties om te zien of de verrijking gebruikt wordt en of het ook goed gebruikt wordt.
We hebben nu de eerste 2 weken erop zitten en hebben van onze ervaringen een rapport geschreven voor de animal care manager met onze aanpassingen en aanbevelingen. Aanstaande maandag of dinsdag gaan we het rapport met zijn drieen bespreken en bekijken we welke aanpassingen en aanbevelingen ook daad werkelijk uit te voeren zijn. Zolang wij er zijn kunnen we een heleboel dingen realiseren, maar als wij weg gaan…wie gaat het dan doen……????
Road trip to Cape Maclear
Met de zon in ons gezicht, de wind door onze haren en de radio op lekkere Afrikaanse muziek rijden we Lilongwe uit en onze roadtrip with the girls to Cape Maclear is eindelijk begonnen. Lake Malawi is een groot meer en er zijn vreemd genoeg niet veel toeristische plekken aan het meer. Cape Maclear is een van de luxere plekken waar je kunt genieten van het strand, een mooi uitzicht, verschillende watersporten en boottochten en er zijn verschillende restaurants en barretjes, de ideale plek om je vrije dagen door te brengen.
De verharde wegen in Malawi zijn verrassend goed, hier en daar zit er een gat in de weg of mist er een stuk aan de zijkant. In de bermen lopen en fietsen veel mensen die soms net iets te ver op de weg lopen en af en toe steekt er ineens een groep geiten over, even een paar keer toeteren en we kunnen erlangs. We zijn nu ongeveer 1,5 uur onderweg en hebben al meerdere wegcontroles gehad, waar we na het tonen van ons rijbewijs gelukkig door mogen rijden. We rijden lekker door genietend van het uitzicht, het zonnetje en de muziek. Opeens staan er 2 mannen naast de weg verkleed als een soort angstaanjagende vogelverschikkers. Ze dragen ruime gewaden en door hun maskers en warrige lange haren zien ze er best spooky uit. Lauren (vrijwilliger uit Zuid-Afrika) kent deze mannen en vertelt ons dat zij de lokale witch docters zijn. Verderop komen we er nog een paar tegen die de weg overrennen, met hun grote gewaden is dit een erg bijzondere verschijning.
We vervolgen onze weg en passeren verschillende dorpjes en markten. Een aantal markten zijn zo druk dat ze half op de weg plaatsvinden en wij er langzaam doorheen moeten rijden. Onze auto is vrij luxe met geblindeerde ramen en steekt daardoor nogal af van die van de locals waardoor we van aardig wat mensen de aandacht trekken. Degene die ons opmerken, zwaaien en lachen meestal even en anderen lijken ons weer helemaal niet op te merken. Op een gegeven moment beseffen we dat we ergens verkeerd zijn gereden, Monkey bay staat namelijk niet meer op de borden aangegeven . We draaien om en zien uiteindelijk een onverharde ‘weg’ met een klein bordje dat aangeeft Cape Maclear toch echt deze kant op is. We rijden eigenlijk dwars door een dorp en de meeste mensen blijven toch even staan kijken en de kinderen zwaaien naar ons. Hoe verder we rijden hoe hobbeliger het wordt en onze ‘luxe wagen’ is hier niet echt geschikt voor. Na wat twijfels en een paar pogingen om de weg te vragen, toch maar de weg uitgereden en uiteindelijk komen we weer op een fatsoenlijke weg terecht. (Op de terug weg komen we erachter dat we deze weg helemaal niet hadden hoeven te nemen), ach ja soms is de toeristische route beter....
Na 4,5 uur rijden komen we aan op onze bestemming, the Gecko Lounge. Waar we een luxe chalet hebben gehuurd en alles ziet er geweldig uit. In het chalet staat een groot tweepersoonsbed en hebben we een lekkere grote douche, is toch wel prettig na ruim 2 weken douchen in het Wildlife Centre. Voor onze chalet hangen verschillende hangmatten en op het strand staan een aantal ligstoelen. Op het terras staan lounge stoelen met een prachtig uitzicht op het meer en de eilanden, waar we genieten van onze lunch en daarna even lekker bijkomen van de reis op het strand. ’s Avonds nog een borrel en omdat het op donderdag vrij rustig is op cape mc clear besloten we om met zijn drieen op het tweepersoonsbed een romantische komedie te kijken.
De volgende dag beginen we met een goed ontbijt op het terras en vervolgens stappen we op de boot om met onze kapitein een dag door te brengen op een van de eilanden. Waar we lekker hebben kunnen zonnen op de rotsen, snorkelen in het helder blauwe water met fel gekleurde vissen. Ondertussen wordt er voor ons gekookt en na het snorkelen kunnen we genieten van een echt island meal on the rocks. Na onze maaltijd stappen we weer op de boot voor de fish eagle feeding. De kapitein gooit wat visjes in het water en de fish eagle duikt (na even twijfelen) het water in. Vervolgens komt er nog een tweede fish eagle en samen duiken ze een aantal keer het water in, was echt prachtig om te zien.
Hierna komen we terug in the Gecko lounge en ja hoor weer geen electriciteit. Er is tijd om nog even te relaxen op het strand en daarna het terras op voor wat eten en een drankje. The Gecko lounge heeft zelfs zijn eigen band die bestaat uit een groep kinderen die zwingend “who let the dogs out” en “wacka wacka” voor ons spelen. Na hun great performance besluiten we ze toch wat fooi te geven als ze dan nog een nummer voor ons willen spelen. Een van de jongens komt naar voren en vraagt: do you wanna buy a joint? Excuse me? (hebben we dat nou echt goed verstaan?!) do you wanna buy a joint? No no, we just wanna hear some more songs?! Okee... nu hopen dat ze van ons geld geen joints gaan kopen... Maar goed ze spelen nog een keer who let the dogs out (Renée: ik heb het nummer aan jou opgedragen ;) ).
Het is nu 7 uur en het begint al goed donker te worden, gelukkig heeft the Gecko lounge een generator waardoor we toch wat licht hebben. Op de rest van het strand brandt bijna geen licht and almost everything is pitch black. De rest van de avond was het wel wat drukker in de Gecko lounge, voornamelijk backpackers (veel Nederlanders). Gezellig wat drankjes gedaan en nieuwe mensen ontmoet.
De volgende dag hebben we een rondje door het dorp gelopen. Het is een arm dorp met aardig wat kraampjes waar mensen proberen rond te komen door paintings and jewelery te verkopen aan de toeristen. Al snel word je achtervolgd door jong en oud die hun producten willen verkopen. In het dorp zijn een aantal lodges gebouwd waar toeristen kunnen verblijven, je verblijft dus eigenlijk tussen de locals. Dit merk je voornamelijk aan het strand, omdat de mensen daar gewoon hun was en afwas in het water doen. Wat wel zorgt voor een goede sfeer omdat er veel gedanst en gezongen wordt. Na ons rondje door het dorp nog even een lunch aan het strand, een laatste keer genieten van het mooie uitzicht. Vervolgens rijden we weer in de zon, met de wind in onze haren, luisterend naar de Afrikaanse muziek terug naar Lilongwe.
Nightlife in Malawi
Waar je ook op de wereld bent, een avondje stappen is altijd welkom. Ook hier in Malawi. Ons eerste weekend waarin we 1 dagje vrij kregen, de zondag, hadden we zin om maar eens het nachtleven van Lilongwe op te zoeken. Omdat er hier geen betrouwbare taxi’s (dan wordt je in de middle of nowhere gedropt) zijn worden we altijd gebracht door Andrew, onze persoonlijke taxi chauffeur. Hij is eigenlijk altijd bereikbaar, ook midden in de nacht. Hartstikke handig voor een avondje flink stappen dus.
Andrew de meest geweldige taxichauffeur die we ooit ontmoet hebben. Hij vindt boyband muziek helemaal te gek en meestal draait hij dan ook backstreet boys of iets dergelijks. De bus verandert dan in een gillende keukenmeid als alle vrouwen meegaan en meezingen, maar onze eerste keer gingen Lauri en ik saampjes met een aantal mannen: 2 vrijwilligers hier (die gisteren weer zijn vertrokken) en een aantal animal care takers. Voor ons de eerste keer, maar voor de andere 2 mannen niet, zij waren al vaker op stap geweest. We zouden naar een Full moon party gaan wat schijnbaar een te gek feest moest zijn in de bush met kampvuren en relaxte muziek. Het werd ons aangeraden om later op de avond te gaan. Ondanks dat Lauri en ik bijna in sliep vielen, zijn we toch gegaan. Na anderhalf uur in de auto te hebben gezeten om alle animal care takers op te halen kwamen we eindelijk aan…Parkeerplaats was totaal leeg en in de verte zagen we wat lichtjes, hoorden nog geen muziek. Toen we dichterbij kwamen, bleken er ongeveer 10 man te staan en de muziek was country achtig…totally boring. Dus na een paar drankjes, belden we Andrew en huppatee voordat we het wisten zaten we alweer in de taxi op weg naar Zanzi, een Malawiaanse club. We stappen uit de taxi en staan voor een soort van houten poort. We horen best aardige muziek, dus dit moet het zijn. Binnengekomen blijken we de enige blanken te zijn. Het is propvol met mensen met name op de 3e verdieping. Tjah wat zullen we zeggen over de Malawiaanse danscultuur. Deze is natuurlijk totaal anders. Wij als Europeanen dansen graag alleen en vinden dat prima. Maar deze mensen, met name de mannen, ze proberen van alles…praatje maken, dansen, ze blijven maar proberen ook al zeg je nee. En dan komen de mannen toch wel erg van pas. De animal care takers zijn gewend om de blanke vrouwen die bij het centrum werken toch wel een beetje te beschermen aangezien sommige mensen echt vervelend kunnen worden. Heel behendig dansen ze met hun Afrikaanse moves tussen de mensen door en wij kunnen gewoon lekker genieten van een welverdiend stapavondje.
Zanzi is dan nog geen eens de ‘ergste’ club om naar toe te gaan als blanke vrouw, aangezien er normaal veel expats komen. Maar je kan pas echt zeggen dat je goed op stap bent geweest als je naar een echte lokale Malawiaanse club bent geweest. Zo gezegd zo gedaan, de 2 mannelijke vrijwilligers zouden ons wel meenemen en een aantal animal care takers gingen wederom mee voor de veiligheid. Mocht er iets gebeuren, dan kunnen zei tenminste Malawiaans. Zo min mogelijk geld mee en camera’s helaas thuis moeten laten want alles wordt gejat voordat je het weet. Klinkt allemaal erg gevaarlijk, maar uiteindelijk valt het best mee. Tassen van blanken, ja, die vinden ze wel interessant. Vergis je niet, Malawi is een enorm arm land……
Uiteindelijk zijn we in 3 lokale clubs/barren geweest. De ladies & Gentlemans club was waarschijnlijk wel het meest vreemd. Aangezien er al gezegd werd dat het een Gentlemansclub was, gingen de geruchten dat het misschien wel een hoerentent zou zijn. Nadat Lauri en ik lastig waren gevallen door praktisch elke man EN vrouw over escort service en god weet wat, we werden vastgegrepen en iedereen wilt wat van je. Vaak versta je er echt geen zak van, dus zeg je maar jaja en beetje knikken. Lauri en ik voelden ons toch best wel ongemakkelijk in deze tent, was echt een soort kroeg aan het einde van de straat, maar dan op zijn Afrikaans. Mensen vinden het gewoon interessant en blanke vrouwen zijn helemaal leuk! Omdat de aandacht toch wel een beetje teveel van het goede was….zelfs met z’n 2-en naar de toilet als blanke vrouw zijnde, was niet echt te doen zijn we uieindelijk naar een andere bar gegaan. Ondertussen pikken we nog even een vriendin op van één van de animal care takers, Angela en off we go. Zodra we de straat uitrijden met onze betrouwbare vriend Andrew, bumpen we op een roadblock. Politie……Ze beginnen moeilijk te doen en Andrew moet uitstappen..een animal care taker stapt ook uit en dan doet de politie hun zaklampen uit. Aangezien wij gecamfloureerde ramen hebben en het pikdonker is op de wegen, zien we geen zak. We horen alleen wat gepraat…Andere auto’s worden doorgelaten. Uiteindelijk komt Andrew de auto weer binnen en zegt dat we 2000 Kwacha moeten betalen vanwege overcapacity (onzin, ze willen gewoon geld). Nou is 2000 Kwacha niet zo heel veel voor onze begrippen..ongeveer €5, dus we betalen het maar braaf en rijden weer verder.
Ook daar stonden we met z’n vieren in een club vol met Afrikanen, die uitbundig staan te dansen. Muziek knettert hard uit de speakers, buiten een pooltafel, relax area, stroboscopen en VIP area met extra bar…..helemaal te gek. En of we ons daar prima hebben vermaakt!!! De rest van de avonden zullen we jullie besparen, we kunnen alleen maar zeggen dat het nachtleven hier: pretty darn good is! Hadden we stiekem niet verwacht. Ook de eigenaar van een aantal clubs hebben we ontmoet, dat maakt het allemaal wel handig voor ons.....
Onze werkzaamheden
We zijn naar Malawi gekomen om hard te werken en dat doen we ook zeker. Het werk gaat hier gewoon de hele dag door en als je even niets te doen hebt zijn er altijd extra klusjes. We hebben hier vroege diensten waarin je om 5 uur moet beginnen en als je geluk hebt ben je degene die pas om 8 uur hoeft te beginnen. Ook al maakt het niet heel veel uit, want we slapen met zijn allen in een kleine ruimte dus je hoort de ene wekker na de andere afgaan. Uitslapen is hier dus niet van toepassing. Vroeg opstaan heeft hier nog een nadeel omdat het ‘s ochtends nog heel koud is. Gelukkig wordt het rond half 7 al een stuk warmer en rond 12 uur is het soms niet uit te houden in de zon, maar daar hoor je ons natuurlijk niet over klagen. We are loving the sun!
In het centrum zijn ze voornamelijk bezig met het verzorgen van de dieren, samenstellen van groepen en als de groep geschikt is wordt deze voorbereid op hun vrijlating in het wild. De animal caretakers doen de dagelijkse verzorging van de dieren en de vrijwilligers verzorgen de wezen. Daarnaast helpen we bij het doen van de observaties en lopen we mee met Amanda the kickass American vet.
Orphan Care
Op dit moment zijn er nog niet veel wezen we hebben 2 baby duikers (antilopen), 2 serval kittens (kleine katachtigen) en 4 vervet monkeys, in september zullen er veel meer wezen binnen komen. De wezen krijgen een aantal keer per dag melk en solids (groente en fruit of eendagskuikens en kip) Het voeren van deze dieren is geen hard werk, maar ze hebben een hoog knuffelgehalte dus ze zijn erg leuk om lekker naar te kijken (there is a hands-off policy so cuddling isn’t allowed ). Het schoonmaken van de afdeling is ook niet erg ingewikkeld en zo gedaan, maar die handdoeken wassen, dat is wel even flink de handen uit de mouwen steken! Even toelichten hoe dit gaat: je pakt 3 grote tonnen en vult ze met water, een daarvan met bleek en een met waspoeder. De ton met bleek vul je met handdoeken en laat ze 15min weken. Daarna borstel je de poepvlekken uit de handdoeken en knijpt ze uit en gooit ze in de ton met waspoeder en daarna weer stuk voor stuk de handdoeken uitwringen en dit herhaal je ook in de ton met water zodat alle bleek en waspoeder eruit is. Je armen worden moe omdat die grote natte handdoeken zwaar zijn, je handen doen pijn van al het wringen en je rug van al het bukken, heerlijk.
Doing obs
Op dit moment zijn er verschillende observaties die dagelijks gedaan moeten worden. We hebben de Serval obs waarin de 2 serval kittens worden geobserveerd. Dit is een van de diensten waarvoor je om 5 uur op moet... Deze kittens worden geobserveerd om te bepalen of zij geschikt zijn om straks weer vrijgelaten te worden en wat voor training nodig is om ze zover te krijgen.
Dan hebben we ook nog de Astrid obs. Ieder jaar wordt er een groep apen geselecteerd die geschikt kunnen zijn om te worden vrijgelaten. Deze groep wordt een jaar in een speciaal verblijf ondergebracht en dagelijks geobserveerd om te bepalen of de individuen geschikt zijn om terug te gaan naar het wild en of de groep hecht genoeg is. Verder ondergaan ze een aantal testen zoals de leopard of snake test. Vorige week hebben ze de leopard test bij deze groep gedaan en dit was groot feest want ze zijn allemaal geslaagd. De test houdt in dat er een leopard, gemaakt van papier mache, voor het verblijf wordt gezet en de apen op de juiste manier op deze prachtige verschijning moeten reageren. Dit hebben zo ook zeker gedaan, zodra de leopard er stond begonnen een aantal apen de alarm call te maken en vluchtte de hele groep de bomen in. Mission accomplished. Vervolgens wilde Astrid de leopard weghalen en zodra ze erheen liep begonnen de apen weer paniekerig de alarm call te maken. Alsof ze tegen Astrid wilden zeggen: nee pas op, ga er niet heen. Hoe dichter zij bij de leopard kwam hoe harder de apen begonnen te roepen. Ik denk dat het net zoiets geweest moest zijn, dat wanneer je een horrorfilm aan het kijken bent en de personage een donkere kamer in loopt terwijl het overduidelijk is dat daar de moordenaar is.
En dan zijn er ook nog de Cathy obs. In het centrum moeten regelmatig nieuwe apen in een groep geintroduceerd worden. Het is Cathy haar taak om te bepalen welke apen in welke groep geplaatst worden. Zodra ze dat heeft besloten zet ze de nieuwe aap en de dominanste aap in kleinere enclosures naast elkaar. Deze apen worden een aantal dagen geobserveerd tot zij goed sociaal gedrag vertonen en dan worden ze bij elkaar gezet. Gaat dit ook goed dan gaan zij de groep in. Helaas gaat dit soms ook erg fout. Vorige week moesten 2 oude dames Mercy en Aida (bavianen) bij een groep geplaatst worden. Zij werden samen naast Archie, de zeer knappe leider van een groep in de binnenverblijven geplaast. De week ervoor had Archie ook al 3 nieuwe mannen in de groep geaccepteerd, dus 2 nieuwe dames moet dan zeker lukken. Het leek heel goed te gaan dus ging de hatch tussen Mercy en Archie open. Archie maakt gelijk netjes contact met de dames, zij zijn echter zo onder de indruk dat zij niet goed reageren op zijn contact en bang weg blijven lopen. Dit is bij de bavianen not done en ze worden gelijk hard gestraft. Archie heeft Mercy het hele verblijf door gegooid, waardoor zij overal grote wonden en kneuzingen heeft. Op dit moment zitten Aida en Archie naast elkaar zodat zij opnieuw aan elkaar kunnen wennen. Tijdens de observaties wordt gekeken of hun contact weer verbeterd en Aida haar angst afneemt.
Enrichment program
Vanaf volgende week gaan Alma en ik starten met het uitvoeren van het enrichment program. Het plan is al een paar keer uitgevoerd, maar doordat de vrijwilligers komen en gaan valt het programma steeds stil. Wij gaan er dan voor zorgen dat er iedere dag verrijking is voor de apen in de binnenverblijven en de grote katachtigen. We zullen dan ook observeren of de verrijking goed aanslaat bij de dieren en een database opzetten over welke planten uit de omgeving geschikt zijn als verrijking. Dus vanaf volgende week doen we in plaats van Astrid of Cathy obs gewoon Lauri en Alma obs voor ons programma ;)
Dit was even een deel van wat wij hier zoal doen. Zoals je kunt lezen zullen wij ons hier zeker niet gaan vervelen Alma is natuurlijk ook nog druk bezig met haar research wat erg interessant is. Naast het werken is er natuurlijk ook nog tijd for some fun. De afgelopen week zijn wij een aantal avonden op stap geweest met de vrijwilligers en de animal caretakers en zijn ook naar verschillende lokale barren geweest. Hierover meer in onze volgende blog!!
Veel liefs en greetings from Malawi
Alma en Lauri
rondspoken door het wildlife centrum
Okee eindelijk, het is me gelukt :) ik heb een laptop met internet! Er is onderhand alweer een week voorbij en wat is er veel gebeurd. De afgelopen week zijn Alma en ik voornamelijk ingewerkt op de verschillende afdelingen en hebben we een goed beeld gekregen van wat er allemaal gebeurd in dit centrum. De werkzaamheden bestaan voornamelijk uit het verzorgen van de wezen, doen van observaties bij integratiegroepen en meelopen met de dierenarts. Over deze werkzaamheden zal meer toegelicht worden in de volgende blog, we gaan nu eerst eens wat meer vertellen over wat spannende interacties met wilde dieren in het centrum.
Ons vrijwilligers verblijf zit achterin het centrum en om ’s avonds even lekker te kunnen bloggen en internetten moeten we naar the office lopen die voorin het centrum ligt. Het wordt hier al rond 7-8 uur donker dus we lopen vaak in het donker door het centrum. Dit is erg spannend! Het zijn allemaal smalle zandpaden tussen de bomen en kleine houten bruggetjes over de riviertjes. Je loopt daar dus in het pikkedonker met een hoofdlamp op terwijl je weet dat er hyena’s, bushpigs en grote mannetjes bavianen rondlopen. Een van de eerste keren waren we in the office doorgegaan tot een uur of 11. Net toen we besloten terug te gaan hoorden we buiten vreemde geluiden die van hyena’s konden zijn. Om te kijken wat het was schenen we met onze koplampen naar buiten en we zagen allemaal reflecterende ogen in de bosjes.... so we were really spooked! We zijn toen snel naar de gards toegelopen of een van hun met ons mee kon lopen. De gards liepen gewoon langs de bosjes waar wij de reflecterende ogen hadden gezien, wij er toch ook maar achteraan lopen en toen zagen we de reflecterende ogen weer. Alleen nu zagen we dat het gewoon duikers waren. Al die spanning dus voor niets...
Het lopen door het centrum zorgt voor spannende situaties, met name ’s nachts maar ook overdag kun je behoorlijk schrikken. Alma en ik waren een keer samen browse gaan plukken voor de baby duikers en we liepen steeds verder het bos in op zoek naar de lekkerste hapjes voor onze schatjes. Opeens hoorden we vrij dichtbij allemaal geritsel en zagen we de takken bewegen, wat het ook was het moest vrij groot zijn! Alma maakte een geluid zodat het dier wist dat wij er waren en weg zou gaan. Als het antilopen waren geweest zouden zij stil blijven staan of wegrennen. Maar dat gebeurde niet, integendeel zelfs, het kwam onze kant op! We zijn toen maar snel weggelopen. Later die dag hoorden we van andere vrijwilligers dat zij hyena’s bij de rivier hadden gezien. Het zou goed kunnen dat Alma en ik ook op deze jongens gestuit waren, maar het hadden ook bavianen, bushpigs of een krokodil kunnen zijn. Zo hebben we aardig wat van deze avonturen, een keer moest ik alleen browse halen en ik pakte een tak beet en toen ik hem wilde afknippen zag ik dat ik mijn hand echt net naast een grote bruine spin had geplaatst, schrik! Niet veel verderop hoorde ik geritsel in de bosjes naast het porcupine verblijf waar wilde bavianen vaak voer komen jatten. Ik liep langs de bosjes en zag ineens 2 grote bavianen mannen zitten. We keken elkaar even aan en het was goed. De mannen aten lekker door (van het gejatte voer) en ik vervolgde mijn weg op zoek naar browse.
Ook wordt er gezegd dat als je bushpigs tegenkomt je uit moet kijken, omdat zij groot zijn en aggressief kunnen zijn. Vorige week tijdens een observatie dienst met Astrid (zij onderzoekt een vervet monkey groep of zij geschikt zijn om in januari vrij gelaten te worden) hoorden wij geritsel achter ons en daar stond House de bushpig die zijn naam te danken heeft aan zijn enorme omvang. Gelukkig voor ons lijkt deze bushpig eerder een beetje gestoord te zijn dan agressief. De bushpigs zie je namelijk vooral in de schemering, maar House is juist overdag in het bos te vinden op zoek naar lekkere hapjes. Daarnaast heeft hij het meestal pas laat door dat er mensen bij hem in de buurt zijn. Hij schrikt zich dan een ongeluk, rent als een dolle weg en een paar meter verder op staat hij ineens stil begint weer te eten en komt rustig teruggelopen. Vervolgens ziet hij diezelfde mensen weer te laat en schrikt zich opnieuw een ongeluk. Onze House is dus eigenlijk eerder een grote, maar bange lieverd.
Dit zijn onze eerste spannende momenten geweest met de wilde dieren die ronddwalen in het wildlife centrum en wij weten wel zeker dat er nog veel meer van deze momenten zullen volgen. Lauri hoopt er stiekem toch ook wel op een glimp op te vangen van de hyena’s, maar of ze daar op het moment zelf blij mee zal zijn... in het donker oog in oog staan met een hyena..