De baby-duiker drinkt slecht. We moeten het dier daarom goed inwikkelen in een deken. Het kost ons bijna 45 minuten om hem 25-40 ml melk te geven. Het is een afweging: of minder voeren en minder stress of meer voeren en zorgen dat hij genoeg calorieën binnenkrijgt.

Dag 4: het gaat gelukkig redelijk met onze nieuwe vriend. Af en toe wandelt hij rond, eet papaya en zijn temperatuur is normaal. Het geven van de melk blijft echter een lastig punt en zijn vochtpeil is niet voldoende. Hij is echter zo mager dat vocht injecteren onder de huid hem veel pijn doen en stress geven. In de avond proberen we hem te intuberen om zo toch voldoende vocht binnen te krijgen. Helaas lukt het uiteindelijk niet omdat het diertje maar niet wil slikken en de intubatieslangen net niet de juiste structuur en lengte hebben voor dit tere beestje. Dan toch maar een injectie.

Dag 5: In de ochtend neem ik een kijkje bij degene die de verzorging voor de ochtend op zich neemt van de baby-duiker. Het gaat helaas een stuk minder met hem. Hij kan nog staan, maar hij is zeker niet zo stabiel meer zoals de dag ervoor. Ik neem de verzorging over en bespreek met de animal care manager dat wanneer de duiker niet meer kan lopen, we moeten kijken naar andere mogelijkheden. Het is bekend dat wanneer duikers zwak binnenkomen de kans op overleving laag is. Ze hebben een zeer delicaat spijsverteringsstelsel: wanneer er onvoldoende moedermelk in de eerste levensdagen is gegeven, wordt het immuunsysteem onvoldoende opgebouwd. Daarnaast ontwikkelt het verteringsstelsel zich dan niet optimaal. Dit proces omkeren is lastig en het is van belang om op tijd een humane keuze te maken in deze gevallen.

Ik wikkel het kleine dier in een handdoek en druk hem tegen mijn lichaam, zodat hij het warm krijgt. Het diertje voelt slap en het geven van de melk is bijna onmogelijk. Zijn ogen zeggen alles, maar eigenlijk ook niets. Hij valt in mijn armen in slaap en zo zitten we bijna twee uur.

Als hij wakker wordt probeer ik hem nogmaals te voeren, het wil echt niet meer. Hij begint te frummelen in zijn handdoek en begint zijn nek te draaien, dit wordt ook wel ‘sterren kijken’ genoemd. Voorzichtig probeer ik hem te laten staan, maar hij kan totaal niet meer op zijn poten staan. Dit ziet er niet goed uit.

Voor nu laat ik hem met rust en geef aan de animal care manager door wat de situatie is. Hij geeft aan dat dit een verloren zaak is en dat we het dier uit zijn lijden moeten verlossen. Ik til het uitgemergelde lijfje op en het hangt als een lappenpop in mijn armen. De dierenarts komt. Hij kan helaas geen goede ader vinden in de nek om hem te injecteren. Helaas, het moet direct in het hart. Vrijwel direct stopt het diertje met ademen. Het is goed zo.

Helaas zijn alle baby duikers die we deze maand binnen hebben gekregen allemaal overleden. We hebben ze bijgestaan zover we konden, maar deze diertjes meer tijd geven is eigenlijk alleen maar de gemoedstoestand van de mens te sussen. Daar gaat het hier niet om. Gelukkig kan ik persoonlijk goed begrijpen dat een dier ingeslapen moet worden ...sommige vrijwilligers die veel voor de diertjes hebben gezorgd hebben hier iets meer moeite mee....logisch. Samen met de dierenarts hebben we ze moeten laten gaan, ook dit hoort bij de baan.