Het weesseizoen begint langzaam aan te trekken hier in Malawi. In het centrum zijn er al een aantal wilde vervetapen die jongen hebben gekregen. Dit betekent dat het niet lang meer zal duren voor het centrum volstroomt met jonge dieren die in beslag zijn genomen omdat ze illegaal langs de weg worden verkocht. Of ze worden binnengebracht om andere redenen …

Er komt een telefoontje binnen. Een man wil zijn baby-duiker (een middelgrote antilopesoort) kwijt die al twee weken in zijn vrachtwagen leeft. ‘Hij doet het niet meer goed.’ Het dier wordt hier in ontvangst genomen en het is direct duidelijk dat deze duiker het niet zo goed maakt. Degenen die in de buurt zijn, staan direct paraat.

Deze baby-duiker van waarschijnlijk een aantal weken oud heeft assistentie nodig. Dit kunnen lange dagen voor ons betekenen. Eerst moet er een verblijf klaargemaakt worden. Omdat de quarantaine al vrij vol zit en we een andere baby-duiker (Beauty) alleen in de avond binnenplaatsen vanwege de kou, betekent dit dat we creatief moeten zijn.

Eerst maar eens kijken of Beauty en de nieuwe duiker samen kunnen. Al snel wordt duidelijk dat dit niet werkt. De nieuwe duiker blijft proberen te drinken bij Beauty, waardoor zij gestrest raakt. Stress is een bekende factor die meespeelt in het welzijn van duikers, of antilopen in het algemeen. Het zijn zeer gevoelige dieren en te veel stress als deze dieren jong zijn kan absoluut fataal zijn.

Als ik voor de tweede keer kom kijken bij de nieuwe duiker, houdt een andere vrijwilliger hem al een aantal uur in haar armen. Zijn temperatuur is laag en zijn ogen hebben een nietszeggende bedroefde blik. Zijn lichaam is uitgemergeld, de botten van zijn bekken en schouderbladen steken uit, ribben zijn zichtbaar. Als ik zijn turgor controleer, blijft zijn vel zo goed als overeind staan. Dit geeft aan dat de nieuwe duiker uitgedroogd is. Dit diertje heeft absoluut geen goede voeding gekregen, als hij überhaupt al iets heeft gekregen.

Na een aantal injecties vocht en dwangvoeding, lijkt het wat beter te gaan met hem. Zijn ogen leven op en hij loopt een beetje rond in zijn nieuwe verblijf. We besluiten om een lamp voor de nacht op zijn verblijf te plaatsen, zodat hij het niet koud krijgt, en de volgende dag in de vroege ochtend te controleren hoe het met hem gaat.

Na drie dagen intensieve bewaking en verzorging gaat het redelijk met de nieuwe duiker. Hij krijgt om de twee uur melk voeding en hij is gek van papaya. Toch blijft het moeilijk om hem de fles te geven, aangezien hij niet probeert te zuigen. Dit baart ons zorgen, een duiker weet van nature hoe hij moet zuigen aan de tepel van zijn of haar moeder. Toch wil dit dier het niet doen en de oorzaak hiervan is voor de dierenarts niet duidelijk.

Het enige dat we kunnen doen is hem blijven voeden, ook al betekent dit dat de hoeveelheid stress voor dit arme dier kan oplopen aangezien er om de twee uur gevoerd wordt.